สำหรับผมที่ซึมกระทือกับสิ่งที่เห็นในครึ่งแรก ลูกผ่านปลิดวิญญาณของกาก้า

ลูกนั้นยังคาตา มีแต่คำถามวนเวียนอยู่ในหัวว่าอุตส่าห์ฟันฝ่าเลือดตาแทบกระเด็นเข้าชิงเจ้ายุโรปเป็นครั้งแรกในรอบ 20 ปีเพียงเพื่อจะมาจบด้วยโศกนาฏกรรมอย่างนี้หรือความกังวลก่อตัวขึ้นภายใน คิดเลยเถิดไปถึงบทสรุปที่เลวร้ายที่สุด มันจะไหลไปถึงห้าลูก หกลูก หรือเจ็ดแปดลูกเลยไหม พยายามสงบจิตสงบใจด้วยการเดินไปเดินมาอยู่คนเดียวในห้อง รอเพียงเวลาเริ่มครึ่งหลัง

ความรู้สึกในตอนนั้นแค่ตั้งใจจะดูเกมให้จบ อยากจะอยู่กับทีมและส่งกำลังใจให้นักเตะทุกคนจนกว่าเสียงนกหวีดหมดเวลาจะดังขึ้น หากทีมจะแพ้ยับเยินก็ช่างมัน จะร่วมแบ่งปันความเจ็บปวดนั้น จะร่วมซึบซับมันไปด้วยไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับมันเพียงลำพัง.. ไปไหนก็ไปกันสิวะแล้วผมก็ได้พบกับช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด มหัศจรรย์เหลือเชื่อและบ้าคลั่งที่สุด..เกมรับมือบาร์เซโลน่าปี 2019 สกอร์ 0-3 ที่คัมป์ นู และองค์ประกอบทั้งหลายก่อนเตะนัดที่สองในแอนฟิลด์ล้วนชักพาอารมณ์ไปสู่ความห่อเหี่ยวทั้งสิ้นความน่าห่อเหี่ยวของเกมนั้นคือแม้จะได้เล่นในแอนฟิลด์ แต่มันแทบจะไม่เหลือความหวังให้สัมผัสได้เลย ด้วยเงื่อนไขมันยากเกินไป เพราะนอกจากจะต้องยิงให้ได้สามประตูเป็นอย่างน้อยแล้วยังต้องอย่าเสียประตูเป็นอันขาดอีกด้วยฟุตบอลสโมสรยุโรปเวลานั้นยังมีกฎประตูทีมเยือน ผล 0-3 ที่คัมป์ นู หมายความว่าลิเวอร์พูลต้องยิงให้ได้อย่างน้อยสามประตูที่แอนฟิลด์เป็นอันดับแรก และถ้าบาร์เซโลน่ายิงได้สักหนึ่งลูก โจทย์สำหรับหงส์แดงจะกระโดดจากที่ต้องยิง 3 ลูกไปเป็น 5 ลูกทันที

แล้วกับเกมรุกของบาร์เซโลน่าที่นำโดย ลิโอเนล เมสซี่ หลุยส์ ซัวเรซ และ ฟิลิปเป้ คูตินโญ่

พวกเขาจะยิงไม่ได้สักประตูเชียวหรือยิ่งไปกว่านั้น ในขณะที่เกมรุกต้องการ 3 ประตู โมฮาเหม็ด ซาลาห์ กับ โรแบร์โต้ ฟีร์มีโน่ ก็ยังมีปัญหาบาดเจ็บลงสนามช่วยทีมไม่ได้ทั้งคู่ ความหวังในการทำประตูจากสามประสาน SMF ก็เหลือแค่ M คนเดียวที่จะต้องเล่นกับตัวสำรองอย่าง เซอร์ดาน ชากิรี่ และ ดิว็อค โอริกี้ในสภาพที่เกมรุกไม่มีซาลาห์กับฟีร์มีโน่ และเกมรับต้องไม่เสียประตูให้เมสซี่ ซัวเรซ คูตินโญ่ ความรู้สึกของผมก่อนเริ่มเกมจึงเป็นคล้ายๆ

กับช่วงพักครึ่งที่อิสตันบูลนั่นแหละครับ คือไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่าจะขอนั่งเชียร์ทีมไปจนจบ ให้รู้ผลลัพธ์ไปด้วยกัน ถ้าจะตกรอบก็ขอให้เป็นการตกรอบที่น่าประทับใจ สู้ยิบตา สร้างปัญหาให้บาร์ซ่าให้ได้มากที่สุดแล้วมันก็เหมือนปี 2005.. การเลือกดูและเชียร์ทีมไปจนจบครั้งนั้นได้ผลตอบแทนกลับมาเป็นความสุขอันดื่มด่ำอย่างที่ไม่อาจเอาอะไรมาแลกได้สำหรับผมแล้วภารกิจไปเยือนซานติอาโก้ เบร์นาเบว คืนนี้ก็มีความยากไม่ต่างอะไรกับสองเกมมหัศจรรย์นั้นหรอก โอกาสเข้ารอบเหลือน้อยนิด มองจากเกมแรกมองจากความพร้อม มองจากคุณภาพทีม มันแทบจะไม่เหลือความหวังจริงๆถ้าจะมีความยากง่ายที่แตกต่างกันบ้างมันก็แค่เพียงเล็กน้อย คือสุดท้ายแล้วทั้งสามเกมล้วนแต่อยู่ในระดับที่ต้องพึ่งพาความเหลือเชื่อและปาฏิหาริย์เหมือนๆ กัน ฉะนั้นคงไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบอะไรให้วุ่นวายอีกว่าเกมไหนยากง่ายกว่ากันหรือมีความเป็นไปได้มากน้อยกว่ากัน เพราะถ้าเข้ารอบได้ มันก็จะเป็นค่ำคืนอันมหัศจรรย์ไม่แพ้กัน

ผมไม่มีความมั่นใจหรอกครับว่าลิเวอร์พูลจะทำได้หรือผ่านเข้ารอบได้ ความมั่นใจกับการมีความหวังหรือยังมีโอกาสนั้นไม่เหมือนกัน ผมรู้ว่าโอกาสยังมี ความหวังก็ยังมี แต่ไม่ได้มั่นใจเลยถามว่าเป็นความรู้สึกแบบไหนก็คงประมาณว่าซื้อลอตเตอรี่สักใบแล้วหวังว่ามันจะถูกรางวัลที่หนึ่งกระมังครับ คือรู้ว่าความหวังไม่ได้เป็นศูนย์หรอกแต่มันยากชิบหายเลยล่ะ (ฮา)

ติดตามข่าวสารเพิ่มเติมทุกวันตรงนี้ casting-source.com